Sami o sobie, Zespół Szkół Sportowych nr 1
PREZENTACJA REALIZACJI PROGRAMU EDUKACJI EKOLOGICZNEJ
Od września 1999 roku szkoła funkcjonuje jako Zespół Szkół Sportowych nr 1 w Krapkowicach, a w skład Zespołu wchodzą: Publiczna Sportowa Szkoła Podstawowa nr 5 i Publiczne Sportowe Gimnazjum nr 1. 1 września 1992 roku szkoła uzyskała status szkoły sportowej, o profilu piłki ręcznej dziewcząt. Obecnie w szkole funkcjonują klasy sportowe o profilu piłki ręcznej dziewcząt i chłopców. Uczniowie mają do dyspozycji 25 sal lekcyjnych, salę gimnastyczną, salę zapaśniczą, salkę korekcyjną, siłownię, salę komputerową z internetem, bibliotekę, świetlicę z jadalnią, gabinet logopedyczny, boiska do gier zespołowych.
W Programie biorą udział dwie klasy:
- klasa VI b - 24 uczniów pod opieką p. Ireny Adamkiewicz |
- klasa V a - 31 uczniów pod opieką p. Aleksandry Kamerskiej
 |
Program "Czyste środowisko - Komfort na co dzień" wzbudził duże zainteresowanie wśród uczniów i ich rodziców. Zajęcia są przeprowadzane cyklicznie (3-4 razy w miesiącu) i dotyczą różnej tematyki z wielu dziedzin życia i nauki. Są przeprowadzane różnymi metodami. Każda lekcja odbywa się w formie pracy zespołowej, co również uczy podziału ról i współdziałania w grupie.
Każdy temat poruszany na tych zajęciach zmusza uczniów do intensywnego, logicznego myślenia, wywołuje tak zwaną "burzę mózgów". Uczniowie dzielą się nie tylko zdobytą już wiedzą, lecz również muszą popisać się swoją wyobraźnią. Stąd wiele ich pomysłów bywa bardzo interesujących.
 |
 |
Oto przykładowe prace uczniów:
Praca nr 1
"Nigdy nie myślałam, że małe słowo "jeżeli" może zmienić życie ludzkości, a tak się właśnie stało. Posłuchajcie historii o małym Loraxie - zielonym, zwinnym listku, który trzyma w ręce konewkę na znak, że lubi naturę. Był on liściem z drzewa Truffula. Bardzo zafascynowało mnie w nim to tajemnicze słowo "jeżeli"...
Ta opowieść o Loraxie uczy nas, że nie wolno zatruwać środowiska, ponieważ kiedy wszystkie drzewa powymierają ani my ani inne istoty żyjące nie będą miały tlenu do oddychania.
Gdybym znalazła jedno nasionko Truffula zasadziłabym je w Tatrzańskim Parku Narodowym. Tam dbałabym o nie, pielęgnowała, patrzyła jak rośnie, nawoziła. Ludzie przychodzący do parku patrzyliby na nie i podziwiali, nie niszcząc go, ponieważ byłoby ono za specjalnym ogrodzeniem. Gdy drzewo zaczęłoby rosnąć i dawać owoce, zerwałabym je i tak samo jak ten chłopiec zrobiłabym z nich użytek, ale dodałabym umiejętność robienia z nasionek słodyczy, pieczywa, owoców, warzyw i innego pożywienia dla nas i dla zwierząt. Ale to jedno drzewo zostałoby w Tatrzańskim Parku Narodowym, gdzie ludzie by je podziwiali. W ten sposób stałabym się sławna na cały świat. Pisano by o mnie w gazetach, pokazywano by mnie w telewizji, na pewno zapisano by mnie do Wielkiej Księgi Odkryć."
(Olga Przewłocka kl. VI b)
Praca nr 2
"Gdy dostałam ostatnie nasionko Truffuli, poczułam coś w sercu - szczęście. Następnego dnia natychmiast je zasiałam: wykopałam dołek, delikatnie włożyłam nasionko i zakopałam. Czekałam dnie i noce, aż wykiełkuje. Po kilku tygodniach jest, udało się! Drzewo Truffuli wykiełkowało. Pielęgnowałam i dbałam o nie. Po długim czasie zaczęły pojawiać się piękne, błękitne kwiateczki. Następnie pojawiły się owoce. Cieszyłam się niezmiernie, zebrałam nasiona. Zasadziłam je i stworzyłam sad pełen drzew Truffula. Wszystkie żyjątka i ludzie -wrócili. Znowu tu zamieszkali, spacerowali sobie po moim sadzie i zajadali owoce Truffuli."
(Maja Urbanek kl. V a)
Praca nr 3
"Gdybym miała takie ziarenko Truffula to bym próbowała z tym ziarenkiem zrobić dużo rzeczy, np.: posadziłabym nowe drzewa tam, gdzie one zostały wycięte przez złego człowieka. Gdy te drzewa już urosną to byłyby pomnikami przyrody i nikt ich nie mógłby wyciąć. Wtedy dostałyby te drzewa tabliczki z napisem: "Pomnik Przyrody. Nie wycinać!!". I oczywiście nazwa tego drzewa."
(Katarzyna Serkis kl. V a)
Praca nr 4
"Dostałam ziarenko Truffula. Myślę co z nim zrobię. Już wiem! Zasadzę je. Poprosiłam moją kochaną rodzinkę, żeby mi pomogła. I tak się stało. Razem z siostrami idziemy szukać dobrego, zacisznego i odciętego od miasta, miejsca na posadzenie drzewa Truffula. Znalazłyśmy piękne miejsce. Była to polana w lesie. Jest ona bardzo obszerna i dochodzą do niej promienie słońca. Szczęśliwe wracamy do domu z dobrą nowiną. Zaprowadziłam tam rodziców i spodobało im się to miejsce. Od razu wzięliśmy się do pracy. Niestety rozczarowała mnie moja mama, gdyż powiedziała, że za około miesiąc czasu będziemy mogli zacząć pracę. Zapomniałam, że najpierw roślinkę sadzi się w doniczce, a jak się przyjmie i urośnie trochę, to wtedy sadzi się ją na dworze. Minął miesiąc, a nasionko wykiełkowało i dość sporo urosło. Następnego dnia idziemy zasadzić drzewko. Wstałam bardzo wcześnie, już nie mogłam się doczekać. W końcu poszliśmy. Byłam bardzo szczęśliwa. Zasadziliśmy je, ale cały czas musiał ktoś przy nim być, by je pielęgnować. Tato wpadł na pomysł, żeby rozbić namioty. Kiedy drzewko się przyjęło, wróciliśmy do domu. Co jakiś czas chodziliśmy je doglądać. Kiedy przyszliśmy tam na wiosnę - ku naszemu zdziwieniu drzewo było duże i rozłożyste, miało piękne drobne kwiatki. Latem wydało dużo pysznych i słodkich owoców. Z ich ziaren zrobiliśmy to samo, co z pierwszym. Założyliśmy plantację drzew Truffula. Sprzedawaliśmy te owoce, ale nigdy nie popełniliśmy takiego błędu jak pan, od którego dostałam ziarenko."
(Justyna Rogowska kl. V a)
Ponadto ogłoszenie czterech konkursów, w których można zdobyć nagrody, zmobilizowało uczniów do działania. Dużym zainteresowaniem cieszy się całoroczna zbiórka makulatury. Uczniowie zaangażowali swoich rodziców, odwiedzają sklepy zbierając kartony i inne papierowe opakowania, aby jak najszybciej napełnić podstawiony kontener.
Jednym z zadań domowych dla uczniów było przeprowadzenie wywiadu z rodzicami na temat: "Co obecni uczniowie powinni wiedzieć, robić i cenić po skończeniu szkoły"Zdaniem rodziców "wiedzieć" to znaczy:
"Uczeń powinien wiedzieć, jak dążyć do ochrony Ziemi, jak zarządzać zasobami przyrody, by uratować naszą planetę."
"Mieć ogólną wiedzę na temat otaczającego ich świata, tzn. umieć wytłumaczyć i rozumieć zachodzące zjawiska przyrodnicze, fizyczne i chemiczne, podpierając się wiedzą zdobytą w szkole, a w razie niejasności wiedzieć jak i gdzie szukać odpowiedzi na nurtujące pytania (nie bać się książek i ich wiedzy)."
"Obecni uczniowie powinni posiadać wiedzę na temat życia i być do niego dobrze przygotowani. W życiu nie zawsze jest łatwo i kolorowo. Powinni nauczyć się cieszyć z sukcesów, a z porażek i niepowodzeń wyciągać wnioski. Uczyć się na błędach. Muszą wiedzieć jak odróżnić dobro od zła i mieć swoje zdanie na każdy temat."
"To zależy, z jakiej dziedziny. Jeżeli chodzi o przyrodę, to powinni wiedzieć wiele rzeczy np.: dlaczego człowiek nie umiałby żyć, gdyby nie było roślin; dlaczego niektóre rośliny są pod ochroną. Powinien wiedzieć, jakie żyją w jego otoczeniu zwierzęta, dlaczego trzeba je chronić, czasami pomóc im zimą."
"Powinni wiedzieć, co można robić, a czego nie. Znać swoje obowiązki i prawa, zagrożenia, jakie mogą je spotkać. Wiedzieć, do kogo mogą się zwrócić w razie kłopotów. Mieć zaufanie do starszych, szanować ich i uczyć się od nich rzeczy dobrych."
Co więc powinni robić i cenić?
Oto kolejne odpowiedzi:
"Umieć dobrze wykorzystać czas. Brać udział w drobnych pracach, uczyć się, odpoczywać i bawić. Mieć świadomość, że życie nie zawsze jest łatwe. Być odpornym na przeciwności losu. Mieć ogólne pojęcie, co by się chciało robić w życiu. Umieć odróżnić rzeczy dobre i złe dla siebie, kraju i świata. Być wrażliwym, ale rozsądnym. Dobrym, życzliwym i uczynnym dla innych ludzi, ale nie dać się wykorzystywać. Cenić ludzi dobrych, pracowitych i sprawiedliwych. Wytyczać sobie takie zadania, aby je zrealizować dla swojego dobra i pożytku innych ludzi."
"Ludzie, a zwłaszcza młodzi ludzie powinni robić wszystko, aby żyło się im coraz lepiej i łatwiej, a otaczający ich świat był coraz to lepszy i bezpieczniejszy (z licznymi "cudami" techniki) bez uszczerbku w życiu flory i fauny."
"Przede wszystkim nie niszczyć przyrody, nie zabijać zwierząt dla sportu, segregować śmieci, nie zanieczyszczać otoczenia. Powinni dbać o to co ich otacza, cenić każdą roślinkę i zwierzę, bo każde z nich jest dla nas mniej lub bardziej potrzebne i pomaga żyć zdrowo. Tak więc żyjmy w zgodzie z przyrodą, która nas otacza."
"Powinien cenić miłość, dobro i piękno, rozwijać szacunek do natury, angażować się w zachowanie pokoju na świecie. Powinien pamiętać, że więź z przyrodą jest niezbędna dla przetrwania świata i ludzkości. Każdy powinien też dążyć do zniesienia biedy i nierówności jakości życia w różnych częściach świata."
"Jako dorosły człowiek, każdy powinien żyć tak, by mieć szacunek dla innych i samego siebie. Kochać to, co się ma i robi, a żyć tak, by nie krzywdzić innych."
"Myślę, że młodzież po ukończeniu nauki będzie cenić te wartości, które przedstawimy im jako interesujące i godne naśladowania, i co ważniejsze, jeśli damy im dobry przykład stosowania tych wartości na co dzień, np.: tolerancja, uczciwość, pracowitość i wiele innych, które przyczynią się do tego, że życie będzie ciekawsze i piękniejsze."
"To, co dotychczas osiągnęli i to niemałym wysiłkiem, a nieraz i pewnymi wyrzeczeniami, nie zmarnować tej nauki. Cenić ludzi, którzy przyczynili się do tego kim są."
Dzięki tym zajęciom uczniowie zdobędą interesujące wiadomości na temat Ziemi, pogłębią wiedzę o tym jak dbać i pomagać swojemu najbliższemu otoczeniu.
 |
Pragnę przedstawić jeszcze fragment ankiety (z odpowiedziami) przeprowadzonej wśród uczestników programu (ankieta Programu Edukacji Ekologicznej dla Metsa Tissue S.A. "Czyste środowisko - komfort na co dzień"):
Czy potrafisz chronić środowisko?
- chronię drzewa zbierając makulaturę;
- nie niszczę lasów przez wyrzucanie do nich śmieci;
- segreguję odpady;
- nie niszczę trawy, krzewów i drzew (deptanie, łamanie itp.);
- oszczędzam wodę, prąd (używam energooszczędnych żarówek);
- zwracam uwagę tym, którzy niszczą środowisko;
- nie rozpalam ognisk w lesie i jego pobliżu;
- nie zrywam roślin chronionych;
- nie zabijam zwierząt;
- kupuję napoje w opakowaniach zwrotnych;
- utrzymuję porządek w każdym miejscu, gdzie się znajduję;
- uczestniczę w akcjach "Sprzątanie świata";
- stosuję się do regulaminów dotyczących zachowania się w lesie, w parku czy rezerwacie.
2. Jakie znaczenie ma segregowanie odpadów dla środowiska, dla człowieka?
- można je powtórnie wykorzystać (przetworzyć);
- oszczędza się drzewa;
- kiedy segregujemy odpady to trafią one do odpowiednich fabryk np.: szkło - do hut, papier - do zakładów papierniczych (a nie na ogólne wysypisko śmieci, gdzie tam pozostaną i nie będą przetwarzane);
- nasza planeta będzie mniej zanieczyszczona, będzie piękniejsza i zdrowsza;
- mniejsza eksploatacja środowiska naturalnego;
- gdy środowisko jest czyste, to my jesteśmy zdrowsi.
- sadzić drzewa i krzewy;
- zlikwidować ogrzewanie mieszkań węglem;
- zbudować więcej oczyszczalni ścieków;
- więcej koszy na śmieci, więcej pojemników do segregacji odpadów;
- zmniejszyć liczbę fabryk - trucicieli powietrza, wody i gleby;
- karać tych, którzy zaśmiecają i niszczą przyrodę;
- ustanowić prawo zmuszające ludzi do segregacji śmieci;
- samochody powinny poruszać się tylko na benzynę bezołowiową, gaz i miały katalizatory;
Obecnie pracujemy nad ścieżkami ekologicznymi. Wyszukujemy miejsca zagrożone np.: "dzikie" wysypiska śmieci oraz cenne przyrodniczo elementy środowiska naturalnego naszego regionu.
Uczniowie są zadowoleni, chętnie przystępują do każdego działania. Często pytają o następne warsztaty ekologiczne
| info. nadesłana, autor: Aleksandra Kamerska | 2005-01-28 |
